Eventjes in Auckland

Heenreis

Seoul

Rotorua

Wellington

Hutt Valley

South Island

Laatste dagen

Terugreis

 
   

Dit is een vliegveld zoals ik mij het voorstel voor Auckland. Aankomst en vertrek zijn in dezelfde hal. Weer even internetten, heb ik munten voor nodig. Ik heb al nieuwzeelandse dollars uit de muur gehaald, ze geven hier het bedrag in biljetten van 20 dollar. De bank wisselt voor mij. De computer werkt en ik stuur her en der een berichtje naar toe dat ik aangekomen ben. In de hoop dat de ergste drukte nu voorbij is ga ik verder. Helaas, een lange rij bij de douane. Ik probeer nog of ik bij de expressline terecht kan, maar die is voor nieuwzeelanders. Dus geduld hebben, vooruit schuifelen, wachten. Ik heb mijn bagage op een strategisch punt neer gezet zodat die niet mee hoeft te schuifelen. Dan komt het moment: ik ben in Nieuw Zeeland, alleen, moe, ver weg van iedereen! Saskia heeft gezegd dat ik naar de Tourist Information moet gaan, daar kunnen ze een slaapplek voor mij regelen. Dat blijkt waar, ik geef mijn wensen op en een aardige jonge vrouw maakt een reservering voor mij. Ik slaap twee nachten in City Center Backpackers hotel in Lornestreet. Kan ik met de shuttlebus komen. Maar eerst wil ik Korean Air nog vinden, een telefoonkaart kopen en Anne Marie bellen. De man van Korean Air stelt mij gerust: de terugweg is rechtstreeks naar Seoul. De rest lukt ook, dus naar de bus. Alles gaat hier lekker gemoedelijk. De buschauffeur praat honderd uit, allerlei onderwerpen komen aan bod. Een oudere man is iets vergeten en moet naar het winkelcentrum een stukje verderop. Geen probleem, hop in, I show you where it is. Op een kruising wordt gestopt. De man wordt uitgebreid gewezen waar hij moet zijn. Vervolgens wordt hij nog vijf minuten nabesproken omdat hij zo gemakkelijk de kruising over holt, een niet ongevaarlijke actie. Hieraan vastgekoppeld wordt het effect van jaren rugby spelen op knieen, schouders, enkels en heupen belicht, met name die van de chauffeur. Het hotel is midden in de stad. Een goede keuze, volgens hem. Hij zet mij op de hoek af. Binnen riekt het een beetje naar zwerver. Mijn kamer blijkt geen raam te hebben. Om dit te compenseren is een tromp l'oeil op de muur geschilderd: openstaand raam met zeegezicht. Even wennen hoor, het leven als backpacker. De balie voorziet mij van een handdoek en een adapter. De mijne blijken waardeloos te zijn. Ik kan mijn computer ook als cdspeler gebruiken. Ik speel mijn enige cd, ooit een verjaardagscadeau van Ad. Ik mis Henk en mijn leven met hem. Ik wil nog wakker blijven tot normale bedtijd. Naar buiten, een beetje Auckland verkennen. Inmiddels is het donker geworden. Om de hoek is een internetcafe, dus emailen! Dan zie ik een uithangbord: Food Court. Misschien verkopen ze daar melk. Nee dus, het is een verzameling van eetgelegenheden. Ik bestel thee en een walnoot-wortel muffin voor $2.50: de meest verrukkelijke muffin die ik ooit gehad heb en een hele pot thee, melk wordt er zonder vragen bij gegeven! Hier kan ik wel wennen! Aan een ander tafeltje gaat een Nederlands stel zitten, we praten een tijdje. In de Skytower reserveer ik een plaats in het restaurant voor morgenavond. Het diner is inclusief de tocht omhoog in de tower, alleen omhoog kost $18. Ben ik nederlander of niet! Terug in het hotel bel ik Suzanne. Ze is helemaal verrast, vindt het hartstikke stoer dat ik hier ben. Is het eigenlijk ook wel. Als een blok val ik in slaap. [^]

Gemeenschappelijke wasgelegenheid en keuken. Ik "leen" melk en een theezakje voor mijn eerste thee. Dan de stad in. Ik loop en loop, zie een prachtig vest, toch maar niet. "At Marsden Wharf in July 1985 the Rainbow Warrior was bombed and sunk ..." een kleurig mozaiek in een talud ter herdenking van de 30ste verjaardag van Greenpeace ligt hier sinds september van dit jaar. "You can't sink a rainbow". Nu ben ik buiten het centrum. Eigenlijk ben ik op zoek het kantoor van Great Sights, die hebben een hop-on hop-off rondtoer door Auckland. Blijkbaar ben ik niet helder, het lukt niet om het adres te vinden. In een winkelcentrum is een sushibar. Ik koop een pakje met 6 vegetarische sushi's. Op een plastic doosje met bruine saus zit een hompje met iets dat er uitziet als avocado mousse. Met stokjes steek ik de helft ervan in mijn mond. Mijn hersenpan wordt gelanceerd, ik kan de zenuwuiteinden in mijn neus tellen. Ik slik het door en voel hoe een gat in mijn maag begint te branden. Dit is in ieder geval geen avocado mousse!!! Snel eet ik witte rijst. De sushi is heerlijk. Zelfs de nori, zeewier, eet ik op. Iets zachts glibberigs beiges blijkt ingemaakte gember te zijn. Is blijkbaar ook niet bedoeld om met hele stukken tegelijk te eten. Bij navraag heet het hete spul wasabi "a kind of horseradish, but then hotter". Dat heb ik ontdekt. Mijn zoektocht gaat verder. Als ik voor een informatiebord sta spreekt een aardige dame in een rood met geel pak, grote rangerhoed op haar hoofd, mij aan. "Can I help you dear, are you looking for something?" Ik leg haar uit wat ik wil. Ze loopt met mij mee naar het besprekingskantoor. De duurdere rondrit weiger ik. De hop-on hop-off kan ik in de bus betalen. Omdat ik iets over treinen heb zien staan vraag ik terloops of ze ook een kaartje voor de trein naar Rotorua verkopen, voor morgen. Het antwoord is positief, de trein vertrekt om 8.20 uur. Of er geen latere trein is wil ik weten. Nee, er gaat maar één trein per dag. Laat ik nu van plan zijn geweest om morgen om mijn dooie akkertje naar het station te gaan en de eerstvolgende trein te nemen. Dat zou dus die van de volgende dag zijn geweest. Ik stap op de hop-on hop-off bus en laat mij naar Kelly Tarlton rijden. Een expositie die ik moet zien volgens mijn zus, over Antartica. Ok, ik heb 'm gezien. De pinguins waren aardig. Het karretje waarin je langs hen reed, stonk. Wat Scott op de Zuidpool heeft gedaan is onvoorstelbaar. De onderwatertunnel is veel mooier dan in Scheveningen. Dan met de bus weer verder. De nieuwste kathedraal van de wereld gezien, inclusief de kat in het glas-in-lood raam. Weer met de bus verder. In Victoria Market een kleurrijke lange broek gekocht. Met Maiko, de verkoopster, een lange tijd staan praten. Op haar 15de is zij in haar eentje uit Japan naar Nieuw Zeeland gekomen. De bus rijdt vandaag niet meer, ik loop terug naar het hotel. Met mijn telefoonkaart blijk ik in het hotel te kunnen internetten. Ik lees en schrijf e-mails. [^]

Na het drinken van een grote hoeveelheid thee ga ik op weg naar de Skytower. Het is al donker. Maken van een foto lukt niet, de batterij van mijn fototoestel is leeg. Ik verplaats mijn reservering naar 21.15 uur en ga terug naar het hotel. En weer terug naar de Skytower. Boven gekomen wil de hostess mij een plaats in de binnenste ring geven. Ik vraag om een plaats aan het raam, ik wil naar buiten kunnen kijken. Ik ben alleen en heb niet veel anders te doen dan dat. Dan moet ik heel lang wachten. Goed, hoe lang, twee uur? Kom om 22.00 uur terug, maar geen beloften. Is goed. Ik ga een verdieping lager van het uitzicht genieten, maak foto's van Auckland bij nacht en van mijn voeten in het licht van de toren. Ik heb flink honger gekregen, neem een zakje chips met azijn uit de automaat. Als ik weer naar boven ga hebben ze een raamplaats voor mij. Langzaam draaiend dineer ik in mijn uppie. Dit komt hard aan, zulke dingen deed ik altijd samen met Henk. De tranen lopen over mijn wangen. Wat zei Henk in die droom ook al weer? Kijk om je heen Maryon, het uitzicht is prachtig! [^]

[Heenreis] . [Seoul] . Auckland . [Rotorua] . [Wellington] . [Hutt Valley] . [South Island] . [Laatste dagen] . [Terugreis]








































       
     
emailen